Ώστε λοιπόν απέτυχες… Και τώρα τι;
Αποτυγχάνω σημαίνει περιληπτικά ότι το αποτέλεσμα που πήρα από συγκεκριμένες ενέργειές μου δεν ήταν αυτό που επιθυμούσα.
Μπορεί να απέτυχα στις εξετάσεις, στη δουλειά μου, στη σχέση μου, στο γάμο μου, ως γονιός. Και πόσοι ακόμα νοιώθουμε ότι αποτύχαμε σε όλα…
Αν όμως μπορέσουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να δούμε με καθαρή και φρέσκια ματιά τι συμβαίνει, θα συνειδητοποιήσουμε ότι μία αποτυχία έχει πολλά να μας προσφέρει. Πολλά από αυτά μπορεί να τα έχουμε ήδη βιώσει στη ζωή μας χωρίς καν να το καταλάβουμε.
Εμπειρία
Όταν βιώνουμε εμείς οι ίδιοι μία εμπειρία, κι ειδικά μία τόσο επίπονη εμπειρία όσο μία αποτυχία, μας βοηθά να αναπτύξουμε μία βαθύτερη κατανόηση της ίδιας της ζωής.
Είναι διαφορετικό να ακούμε για τις αποτυχίες άλλων και εντελώς διαφορετικό να τις βιώνουμε. Κι είναι ακριβώς αυτός ο πόνος που συνοδεύει μία αποτυχία, που μας ωθεί στον επαναπροσδιορισμό αυτών που είναι σημαντικά για εμάς, όχι μόνο αυτά που σχετίζονται με την αποτυχία μας αλλά και με άλλα θέματα της ζωής μας, τις αρχές μας, τα πιστεύω μας, οδηγώντας μας τελικά στη βελτίωση του εαυτού μας.
Γνώση
Είναι η γνώση για το τι τελικά «δουλεύει» η μάλλον για το τι δεν «δουλεύει». Αυτή η γνώση μπορεί να μας φανεί πολύ χρήσιμη στο μέλλον προσπαθώντας να ξεπεράσουμε ίδιες ή διαφορετικές προκλήσεις. Είναι ο πόνος που μας προκαλεί που κάνει την εμπειρία αξέχαστη, άρα το ίδιο αξέχαστη και τη γνώση που αποκομίζουμε από αυτήν.
Όπως ακριβώς ο Τόμας Έντισον, ο οποίος όπως είναι γνωστό απέτυχε γύρω στις 10.000 φορές πριν να δημιουργήσει την ηλεκτρική λάμπα, κέρδιζε γνώση με κάθε προσπάθεια που φαινόταν ότι δεν «δούλευε».
Ταπεινότητα και ευγνωμοσύνη
Όταν τα πράγματα πάνε καλά και ζούμε σε περιόδους επιτυχίας, είναι πολύ εύκολο να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας καλύτερους από τους άλλους και να πιστέψουμε ότι είμαστε ανώτεροι. Επίσης είναι πιο εύκολο να μπούμε στη νοητική διαδικασία να πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα πηγαίνουν συνέχεια καλά για εμάς και έτσι να βάζουμε ολοένα και περισσότερους στόχους, πριν καν προλάβουμε να νοιώσουμε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε πετύχει ως τώρα.
Όταν κάποια στιγμή έρθει η αποτυχία (η οποία αναπόφευκτα θα μας βρει αργά η γρήγορα) τότε συνειδητοποιούμε πόσο ταπεινοί οφείλουμε να είμαστε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, ανεξαρτήτως της όποιας επιτυχίας μας, αλλά και πόσο ευγνώμονες για όλα αυτά που ήδη έχουμε επιτύχει.
«Η αποτυχία δεν μετριέται με το πόσες φορές θα πέσεις αλλά με το πόσες θα ξανασηκωθείς»
Νέες ευκαιρίες
«Όταν η ζωή κλείνει μία πόρτα ο Θεός ανοίγει ένα παράθυρο».
Όσο και να μην μπορούμε να το πιστέψουμε αυτό, τουλάχιστον στην αρχή της αποτυχίας που ο πόνος είναι πιο έντονος, δεν παύει να είναι μία μεγάλη αλήθεια. Αρκεί να σκεφτούμε πόσες φορές στη ζωή μας έχουμε αποτύχει σε κάτι και αργότερα ανακαλύψαμε μια άλλη ευκαιρία; Ίσως ήταν μια αποτυχημένη σχέση που μας οδήγησε σε κάποιον άλλο σπουδαίο άνθρωπο. Ίσως ήταν μια δουλειά από την οποία μας έδιωξαν και που τελικά μας έφερε σε μια καλύτερη ή στην αναζήτηση αυτού με το οποίο θέλουμε πραγματικά να ασχοληθούμε.
Δικαίωμα στο λάθος
Αναγνωρίζοντας στον εαυτό σου ότι, παρά τα λάθη που μπορεί να έκανες και σε οδήγησαν στην αποτυχία, κάνεις πάντα το καλύτερο που μπορείς, μαθαίνεις ότι δεν υπάρχει «σωστός» τρόπος για ζήσει κανείς τη ζωή του. Απλά υπάρχει ο δικός σου τρόπος. Κι αυτός δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να είναι τέλειος. Είμαστε άνθρωποι και έχουμε δικαίωμα στο λάθος. Για την ακρίβεια το λάθος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας. Μαθαίνω λοιπόν να αγκαλιάζω την ατελή μου φύση και να αποδέχομαι ότι είμαι εντάξει έτσι όπως είμαι, είτε είμαι επιτυχημένος είτε αποτυχημένος.
Δυναμώνω
Όταν τα μωρά μαθαίνουν να περπατούν, πέφτουν πολλές φορές πριν καταφέρουν τελικά να περπατήσουν. Χωρίς να το καταλαβαίνουν με την άσκηση αυτή, του πέφτω-σηκώνομαι, εξασκούν τη δύναμη που χρειάζονται στα πόδια τους για να τα καταφέρουν.
Στη ζωή, μετά από κάθε αποτυχία μας, όσο άσχημα κι αν αισθανόμαστε για εμάς ή τη ζωή μας, αργά η γρήγορα, μαζεύουμε τα κομμάτια μας και συνεχίζουμε. Η ζωή δεν μας περιμένει, συνεχίζεται, κι αν θέλουμε να είμαστε μέρος της, πρέπει να σηκωθούμε όρθιοι και να προσπαθήσουμε πάλι. Και κάθε φορά που το κάνουμε γινόμαστε πιο δυνατοί. Πιο έτοιμοι. Πιο ικανοί.
Αναγνωρίζω την προσπάθεια
Έχουμε μάθει ως κοινωνία , να αναγνωρίζουμε και να επιβραβεύουμε το αποτέλεσμα και όχι την προσπάθεια.
«Μπράβο, λέμε, τα κατάφερες»
Αλλά σπάνια λέμε «Μπράβο που προσπάθησες».
Το γεγονός ότι δεν επιτύχαμε το αποτέλεσμα που επιθυμούσαμε σε έναν τομέα , δεν αναιρεί το γεγονός ότι καταβάλαμε κάποιου είδους προσπάθεια. Και για την προσπάθεια μας αυτή, μας αξίζουν συγχαρητήρια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δούμε τα λάθη μας και τις αστοχίες/παραβλέψεις μας. Ίσα ίσα. Όμως, είναι άδικο ένα αποτέλεσμα να ακυρώνει όλη την προηγούμενη προσπάθειά μας. Μπορεί να έχουμε υπερβεί τον εαυτό μας για να κινηθούμε προς την επίτευξη του στόχου μας. Μπορεί να ρισκάραμε. Να βγήκαμε από το comfort zone μας. Να εργαστήκαμε σκληρά. Να δώσαμε όλο μας τον εαυτό, χρόνο , χρήμα.
Ο μόνος τρόπος να αποφύγεις την αποτυχία είναι να μην ρισκάρεις ποτέ. Αλλά το να μην ρισκάρεις ποτέ είναι από μόνο του αποτυχία.
Για αυτό μαθαίνω να αναγνωρίζω στον εαυτό μου την προσπάθειά που κάνει και να τον στηρίζω.
Συμπόνια
Όταν αποτυγχάνουμε σε κάτι, είναι πιο πιθανό να μπορέσουμε να βιώσουμε συναισθήματα αλληλεγγύης με τους άλλους ανθρώπους. Να γίνουμε πιο συμπονετικοί. Μόνον όταν νοιώσουμε τον πόνο βαθιά μέσα μας και οι ίδιοι, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τα προβλήματα και των άλλων.
Πιθανόν, να πρέπει να χρεοκοπήσουμε εμείς οι ίδιοι για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει πραγματική φτώχια. Ή ίσως θα πρέπει να ζήσουμε την αποτυχία στις προσωπικές μας σχέσεις για να καταλάβουμε τι σημαίνει να είναι και να νοιώθει κανείς μόνος.
Σε κάθε περίπτωση, η αποτυχία είναι μία κοινή κατάσταση για τους ανθρώπους, την οποία όλοι κάποια στιγμή θα βιώσουμε στη ζωή μας, και πιθανότατα παραπάνω από μία φορές… Κάπως έτσι λοιπόν, η αποτυχία μας βοηθά να συνδεθούμε με τους άλλους σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Πνευματική αναζήτηση
Όσο μεγαλύτερη η αποτυχία, τόσο μεγαλύτερος και ο πόνος που αυτή προκαλεί.
Μπορεί να περάσουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας, χωρίς πραγματικά να νοιαστούμε για την πνευματική μας ευημερία, μέχρι να βιώσουμε κάποιο μεγάλο πόνο. Αισθήματα μειονεξίας, ανικανότητας, ματαιότητας και αδυναμίας που συχνά μπορεί να συνοδεύουν μία αποτυχία, μπορούν ταυτόχρονα να αποτελέσουν το εφαλτήριο για να ξεκινήσει η πνευματική μας αναζήτηση πιο ουσιαστικά.
Αυτή η αναζήτηση που, ανεξάρτητα σε ποιον Θεό πιστεύει ο καθένας, θα μας μετουσιώσει σε αυτό που πραγματικά είμαστε, στον βαθύτερο αλλά και ταυτόχρονα ανώτερο εαυτό μας.
